“เอาอีก! แรงอีก!! แรงขึ้นอีก!!!” เป็นเสียงของผู้จัดการทีมกีฬาของมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในพื้นที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ที่ดังเสมอเมื่อเราเปิดวิดีโอในมือถือตอนที่เราเป็นนักกีฬา แต่ว่ามีแค่ทีมของเราคนเดียวซะเมื่อไหร่ ทีมรอบข้างเขาก็เสียงดังไม่แพ้กัน บรรยากาศเหล่านี้เป็นสิ่งที่เราเจอมาตลอด 3 ปีที่เราก้าวเข้าสู่วงการนักกีฬาของมหาวิทยาลัย ในทุกการแข่งขันล้วนมีแต่ความทรงจำ บทเรียน บาดแผล และประสบการณ์อันล้ำค่ากับเราเสมอ มันทำให้เราหวนคิดถึงกลิ่นของการเป็นนักกีฬา ที่ตัวเราไม่คิดไม่ฝันว่าเราจะมีจุดนี้กับคนอื่นเขาบ้างสักครั้งในชีวิต ความฝันของเด็กผู้ชายหลายคนคือ การได้เป็นหนุ่มป๊อป นักดนตรี นักกีฬาของโรงเรียนหรือของมหาวิทยาลัย ที่มีสาวๆ ชื่นชอบมากมาย แต่นั่นก็ต้องเป็นนักฟุตบอล นักบาสเก็ตบอล ตัดภาพมาที่เรา-ที่มีส่วนสูงไม่ถึง 170 เซนติเมตร น้ำหนักไม่ถึง 55 กิโลกรัม (ในตอนนั้น) จะไปเป็นนักกีฬาอะไรได้วะ จนเรามาได้รู้จักกับกีฬาชนิดหนึ่ง ที่มันช่างเข้ากับเราซะเหลือเกิน เราได้แต่พูดว่า “กูไปอยู่ที่ไหนมาวะ ทำไมแถวบ้านกูไม่มีแบบนี้ ทำไมถึงเพิ่งจะมาเจอ” กีฬานั่นคือกีฬาลีลาศนั่นเอง   ฝันฟ้าเฟื่องฟลอร์ … ไฉไล ลีลาศเป็นกีฬาที่ไกลตัวเพราะทุกคนเคยชินกับภาพการเต้นของผู้สูงอายุตามลานแอโรบิค งานเลี้ยงผู้สูงอายุ หรือถูกบรรจุอยู่ในวิชาพละเท่านั้น สำหรับเราลีลาศเป็นกีฬาที่ต้องใช้ทักษะร่างกาย และประสาทสัมผัสสูงมาก เพราะต้องจำฟิกเกอร์ (จำท่า) ต้องฟังจังหวะ แบ่งสัดส่วนร่างกาย ลีลาศจึงเป็นกีฬาที่ต้องทรมานร่างกาย เพื่อให้ได้สิ่งที่สวยงามขึ้นมา เราจึงเห็นได้ว่าคนที่เป็นนักกีฬาทีมชาติ […]

เป็นเรื่องที่วันก่อนนึกขึ้นได้ … ระหว่างที่กำลังเดินอยู่ริมถนน ด้านขวา คือการจราจรที่หนาแน่นพลุกพล่านยามค่ำคืนที่เกิดขึ้นในเมืองใหญ่อย่างเป็นปกติ ในหัวพลางคิดถึงการเดินทางไปทูเลโค๊ะที่กำลังใกล้เข้ามา การเดินเขาเข้าป่านั้น ไม่ได้ถูกมองว่าเป็นการท่องเที่ยวมานานแล้ว ถ้าจะว่ากันตามจริง นึกย้อนกลับไป ก็ไม่แน่ใจนักว่าครั้งสุดท้ายที่ยังเห็นเป็นการท่องเที่ยวนั้นคือเมื่อไหร่ อย่าว่าแต่ภูเขาลำเนาไพรเลย หลายครั้งหลายครา การพาตนเองไปเยือนหมู่บ้านเยือนเมือง ก็มิใช่การท่องเที่ยวอีกต่อไป หากแต่คือการเดินทาง เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ทำให้เก็บเกี่ยวประสบการณ์ได้ดีกว่า ความทรงจำที่ยังอยู่ ก็ไม่ใช่ตอนที่ยืนอยู่ที่จุดหมายปลายทาง กลางสนามหญ้าของโรงเรียน ณ เมโลเด แสงของกองไฟวาบเข้าตา รองเท้าทุกคู่วางรอบกองไฟ หลังจากเดินลุยข้ามน้ำเงาเมื่อช่วงกลางวัน ตอนนี้ หวังพึ่งไอร้อนจากกองไฟ หวังว่ารองเท้าจะแห้งสนิท แสงจากเปลวไฟก็ไม่ได้สว่างมากนัก แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้เห็นเค้าโครงใบหน้าของใครต่อใครที่นั่งอยู่รอบๆกองไฟนี้ ดวงดาวระยิบระยับเต็มฟ้า กลางป่า ณ รอยต่อของแม่ฮ่องสอน-เชียงใหม่-ตาก สิบสี่ชีวิตแลกเปลี่ยน เสวนา และรับฟัง ความทรงจำที่มีต่อการ “เดิน” ทางไปยังบ้านทีทอทะ ผุดขึ้นมา ทูเลโค๊ะ เป็นชื่อที่ชาวปกาเกอะญอเรียกสถานที่แห่งนี้ แปลว่า ภูเขาสีทอง ถึงวันนัดหมาย เรารวมตัวกันที่สำนักงานสถาปนิกแห่งหนึ่งย่านหัวลำโพง การเดินทางไปยังแม่สอดใช้เวลาราวแปดชั่วโมง แสงอาทิตย์ยังไม่แง้มฟ้า เราแวะซื้อเสบียง และของยังชีพที่ย่านตลาดบ้านเหนือ ร้านค้าตามตึกแถวเริ่มเปิดค้าขายกับเช้าวันใหม่ แต่บริเวณที่คึกคัก และสว่างไสวก็ต้องยกให้บริเวณของตลาดสด […]